ŞEYH MUHAMMED SAİD-İ SEYDA EL-CEZERİ...(k.s) HZ.LERİNE ALLAH'IN c.c LUTFETTİĞİ KERAMETLERDEN BAZILARI

V@K@R Cuma Mayıs 28, 2010 11:10 am

Şeyh Seyda'nın Halifelerinden ve aynı zamanda Üstad Bediüzzaman'ın talebelerinden ve günümüz alimlerinin en büyüklerinden Mehmet Emin ER Hocaefendi anlatıyorlar:

Sadrettin hocadan Üstad’la ilgili malumat isteyince bana anlatmaya başladı: “Ben Isparta’ya üstadın ziyaretine gittim. Fakat gayem ondan icazet almaktı. Kendisine dedim ki sizden icazet almak istiyorum. kabul etmedi. Yanında bir ders okuyayım dedim. Onu da kabul etmedi. Ben okuyayım sen dinle dedim. Onu da kabul etmedi. Beni kendine talebe kabul et. Dedim” “Ettim” dedi. Elhamdülillah buna sevindim. Bu konuşma ayakta oldu. Bana otur teklifinde bulunmadı. Bu konuşmadan sonra Diyarbakır’a döndüm. Müftü Halil efendi ile görüştüm. kendisine üstadı methu sena ederken müftü “üstad Kadı Beydâvi kadar değildir” dedi. Ben de kendisine sen git Kadı Beydavi’yi Alem-i Berzah’tan getir. Benim üstadı getirmen icap etmiyor. Ben onun talebesiyim.

Eğer “Min’en-nâsi men âmene billâhi vel yevmi’l-âhiri” ayeti hakkında Beydavi’nin zikrettiği nüktelerden daha ziyade nükteler etmezsem bil ki Beydâvi daha alimdir. senin dilinle kalbin bir değildir dedim. Yani münafıksın demek istedim” Konuşması bitince Üstadın kitaplarını nereden bulabileceğimi Sadrettin hocaya sordum. “Elazığ da emekli binbaşı Hulusi Bey var. Onun yanına gidersen o sana bulur” dedi.

Daha sonra Hulusi Bey’e mektup gönderip Bediüzzaman’ın kitaplarından istedim. Risale-i Nurla ilgilendiğimden dolayı beni tebrik etti. “Sana yakın iki adres gönderiyorum. Kitapları oradan sor diye cevap yazdı. Adreslerin birisi Bitlisli manifaturacı Yusuf efendinin diğeri ise emekli yüzbaşı Mehmet Kayalarındı. Her iki adresten de sordum kitapları elde edemedim. Mehmet Kayalar benden adres istedi. “Kitapları Urfa’dan getirtir sana gönderirim” dedi. Bir müddet bekledim kitaplar gelmedi. Şimdiki Malatya müftüsü olan Feyyaz efendi o zaman yanımda Muhtasar’ul- Meani kitabını okuyordu. Memleketi olan Kulp’e ziyarete her gittiğinde Mehmet Kayaların sohbetinde bulunur dönüşte bana onu methu sena ederdi. Nihayet bir gün onunla beraber Diyarbakır’a gittiğimde ben de Mehmet Kayalara uğradım. Mehmet Kayalar beni görünce cemaatine önüne vererek dedi ki: Çok mahcup oldum. Daha önce bu zata bazı kitapları getirteceğime dair söz vermiştim şimdiye kadar getirtemedim. El yazması Sikke-i Tasdiki Gaybiyye ile beşinci şua isimli kitapları bana hediye etti. Hacı Muzaffer Bey de Mektubatı emaneten verdi. Geri köye döndüm.

Bu kitapları mütalaaya başladım. Kalbime geldi ki bu zata muasırız! Sora onu niye ziyaret etmedim diye üzülür müteessir olurum. Onu ziyaret etmeye karar verdim. Mehmet Kayalara dedim üstadım ziyaretine gitmek istiyorum. Oradaki cemaatle iştişare etti gitsin mi? diye sordu. Gitse daha iyi olur dediler. Mehmet Bey de “Peygamberi gören sahibi oldu Görmeyen tabiin oldu. Görenle görmeyen bir olmaz. Yarın sana bir mektup vereyim üstada ver. Diyarbakır’dan ayrılmak istiyorum üstada bu maruzatımı da söyle” dedi. Sabahleyin Mehmet Beyle görüştüm. Bana bu gece üstad’dan mektup geldiğini ziyaretçi kabul etmediğini ziyaretçi gelmemesini yazdığını söyledi. Sonra karar verdik ki bizim gitmemle ilgili kararımız mektup gelmeden evvel olduğu için gitmen emrine muhalefet olmaz.

Trene bindim Isparta’ya gittim. Nur Boya isimli bir mağazaya gittim. Sahibi üstadın talebelerindendi. Üstadın ziyaretine geldim ded. “Üstad dün Eğridir’e gitti. Eğridir’de çakmakçı Ali Cengiz’e misafir olur” dedi. Otobüse binip Eğridir’e Ali Cengiz’in evine gittim. dedi ki “dün gece burada idi. Bugün onu motorla Barla’ya yolcu ettik gitti.

Onu yolcu ederken bir ara abdest alıp başımda şapka ile 2 rekat namaz kıldım. Üstad bana: “Ali sen bizden dolayı işinden geri kaldın. Onun eksikliğine varsa ödeyeyim. Fakat şapka ile namaz kıldın oradaki manevi zararı ise ödeyemem” dedi. Ben de kendisine dedim bu miktar bir tenefüs gibidir. Maddi bir ziyanım olmadı. 75 lira motor parasını kendisi verip motora bindi. Otururken “oh güzel. Bunun Amerika’ya kadar gitsen aciz olmam” dedi. Sonra motor hareket etti. Biz de evlerimize döndük.

Akşam yemeğinden Ali Cengiz sonra bana “bir dua okumaz mısın?” dedi. Bizde yemekten sonra dua okumak adet değil. Üstad yemekten sonra dua etti mi? Dedim. “O bize misafir olur fakat bizimle sofraya oturup yemek yemez. Gece beraberinde ne varsa ondan yer” dedi. Ev sahibinin 10-15 kişi kadar oturmaya gelen komşuları arkadaşları vardı. Beraberce sohbet ediyorduk. Ali Bey hizmet ile meşgul iken orda bulunan kişiler Ali hakkında şöyle haber verdiler: “Ali daha evvel içki içerdi. Namaz kılmazdı. Risale-i Nur talebesi olduktan sonra içkiyi terketti ve namaza başladı. Osmanlıca yazıyı öğrendi. Risaleleri yazmaya başladı. Hatta üstat bile kendisine misafir oluyor. Geçen gece müftüden bahsedilirken bazıları dediler ki müftü Alinin dostudur.

Üstad da dedi ki: “Ali müftünün dostudur. Ali benim dostumdur. Benim dostumun dostu dostumdur.” Daha sonra bazı şeylerden bahsedilirken üstat: “Ben hakkımı herkese helal ediyorum. Hatta bana zehir içirenlere dahi! Fakat iman şartı ile” dedi. Sohbet bitince herkes dağıldı.

Sabahleyin Ali torba içinde bir francalı ekmek getirdi. “Üstadın yanına gittiğinde ona verirsin. Ali gönderdi dersin. Çünkü o lokantaya gitmez. Kimsenin ekmeğini de yemez. Sana ekmeğin parasını verirse al” dedi. Benimle beraber motora kadar geldi. 75 lira motor parasını verdik. Motora bindim ayrıldım. Barlaya yaklaşılınca bir kalabalık su kenarında motoru bekler gördüm. Motor kıyıya yanaşıp indiğimizde o kalabalıktan birisi ban “nerelisin?” dedi. Diyarbakırlıyım dedim. “Nereye gidiyorsun?” dedi. Barlaya gidiyorum dedim. “Barlaya niçin gidiyorsun?” dedi. İşim var dedim. “Ben biliyorum. Sen o zatın ziyaretine gidiyorsun. O ziyaretçi kabul etmiyor. Çok üzmeyin onu” dedi.

Meğer benimle konuşan belediye başkanı imiş. Sonra dedi ki “o bugün kara yolu ile Isparta’ya gitti”. Beraberimdeki arkadaşlar “kulak asma dediler.” O belediye başkanının yalan söylediğini itham ettiler. Kalabalıktaki çavuş rütbeli şahıs ta gitti deyince o zaman arkadaşlarımda da gittiği kanaatı hasıl oldu. Bana: “Bu gece bize misafir ol. Nahiye müdürü Isparta’ya gitmiş. Yarın dönecek. Onun geleceği araba ile seni Isparta’ya göndeririz” dediler. Bunlar ticaretle uğraşan ve benimle Eğridir’den motorla Barla’ya gelen bir grup yol arkadaşım idiler. Ben dedim daha erken gitmek istiyorum. Motorla geri döndüm. Arkadaşlar motorcuya: “Bundan dönüş parası alma” dediler.

Dönüşte motora binenlerden beyaz sakallı kısa boylu biri benimle konuşmaya başladı: “Ben bu nahiyenin imamıyım dedi. Bazen Üstadla berabar bağa giderdik. Bazen bir iki habbe üzüm koparırdı. bunları yiyeceğim bedeli ne kadarsa vereceğim” derdi. Para yerine küçük risaleler verirdi. Hediye kabul etmiyordu. Eğer etseydi bu Barla nahiyesi tümüyle şimdi kendisinin olurdu. Bazen yabana giderdik. Bazen otlara çok dikkatli nazar ederdi. Gözlerinden yaşların aktığını görürdüm. Bu zat memleketimize gelmeden evvel geliratımız bize kifayet etmiyordu. Bu mübarek takriben elli beş seneden beri memleketimize ayak basmıştır. O zamandan beri geliratımız bize kafi geliyor hatta artıyor dışarıya da veriyoruz. Mübarek ilim doludur.”

Eğridir’e dönünce ben tekrar Ali’nin evine gittim. Üstadın Isparta’ya gittiğini söyledim. Verdiği ekmeği kendisine iade ettim. Günlerden de Pazar günü idi. Ali çarşıya gitti geldi. Isparta’ya bir otobüsün gitmekte olduğunu söyledi. hemen o otobüsle Isparta’ya gittim. Doğruca Nur Boya mağazasına gittim. Oraya üstadın hizmetinde bulunan Ceylan isimli bir şahıs geldi. Ona üstadın ziyaretine geldiğimi söyledim. Gitti geri geldi. Elinde bir mendil içinde bir şeyler vardı. “Uzaktan beni takip et. Çünkü tarassut var seni görürlerse tutuklarlar” dedi. Elindeki mendil işaret oldu. O mendile bakar onu kaybetmeden takip ettim. Sokakları döneceği zaman bana bakardı kendisini görebileceğim mesafede ve konumda ise sokağı dönerdi. Bir müddet böyle gittik. Nihayet bir kapıdan içeri girdi. O istikamete doğru gittim. Baktım kapıyı tam kapatmamış yarı açık bırakmış. O zaman şapka Kanunu sıkı bir şekilde uygulamada olduğu için başımda şapka vardı. Onu çıkarıp tekke giydim. İçeri girdim. Sekiz-dokuz basamak yukarı çıktık. Merdiven başında sağlı sollu iki oda vardı. Ceylan isimli şahıs sağdaki odaya girdi. Oradan Zübeyir çıktı. Meğer ki sol taraftaki oda üstadın kaldığı oda imiş. Zübeyir’le beraber üstadın odasına girdik. (Soldaki oda) bir duvarlara bir yere bir de üstada nazar ettim.

Duvarlarda asılı yerde serili bir şey görmedim. Sadece tahtadan ibaretüzerinde yatak serili üstadın oturduğu bir sedir vardı. Yorganı göğsüne doğru çekmişti. Her iki kolunda dirseklere kadar sıvamıştı. Yorganın dışında idi. Başında bir külah renkli bir kefiyede aşağıdan yukarıya doğru kıvrılmış durumdaydı. Sakalı makine ile tıraşlı gibiydi. Bıyıkları yanaklarına kadar uzundu. Saçları külah altından dört parmak kadar çıkmıştı. Cüssesi iriparmakları uzun fakat zayıftı. Heybetli bir sesle bana: “Nerelisi” dedi. Bana bir çok kişileri sordu. Onu da bilmiyorum dedim. “Mehmet Kayaları tanır mısın? dedi” Tanırım dedim. “Niçin geldi?” dedi. Ziyaretinize geldim hem de bazı sorulacak sorularım var dedim. “Sorulara cevap vermek vaktim yok. Rahatsızım. Risale-i Nur’a baksaydınız belki de cevabını bulurdu” dedi.

Daha sonra Zübeyir’e “bir minder getir” dedi. Getirince baş ucuna sermesini işaret etti. Zübeyir minderi serdi. Bana “otur “ dedi. Zübeyir’e “sen de otur. İşitemediğim olursa anlatırsın” dedi. Sonra bana: “Soruların nedir?” dedi. Dedim ki: Bizim memlekete imamlık yapanlara halk zekât veriyor. Bunda şüpheliyim. Zekatla mı imamlık yapalım yoksa maaşla-ücretle para mukabili mi imamlık yapalım. Veya başka bir iş mi yapalım? “Ücrette minnet vardır. Zekâtta ise minnet yoktur. Zekatta zenginler vekil gibi müstehaklar ise iyal gibidir. Minnet edecek durum yoktur. Yalnız pazarlık yapmayın gönül de onlara bağlı olmasın. Mal Allah’ındır. Onların eli üzerinde gönderiliyor. Talebelere ders verin. Başka sorun var mı?” dedi. Vardır dedim. Şu soruyu sordum.

Şeyh Seydâ bana tarikatta hilafet verdi. Ben kendimi ehil göremiyorum. Eğer bunda mesuliyet varsa özür göstereyim. Kabul etmeyeyim dedim. “Şeyhin Kimdir? Kim sana halifelik verdi?” dedi. Şeyh Seydâ dedim. “Şeyh Seydâ Kimin oğludur?” Şeyh Ömeri Zengani’nin oğludur dedim. “Aslen nereden gelmedir?” dedi. Aslan Bağdat’tan gelmedirler dedim. “Aşirine ne diyorlar?” dedi. Araplar aşiri diyorlar dedim. “Şeyh Seydâ kimin halifesidir?” dedi. Sayısı şeyh Mehmet Nuri’nin halifesidir dedim. “Şeyh Mehmet Nuri Kimin halifesidir?” dedi. Şeyh Ömeri Zengani’nin dedim. “Cizre şimdi Türkiye’de mi? Suriye’de mi?” dedi. Türkiye’dedir dedim. Şeyh Seydâ İrşada çıkıyor mu?” dedi. Çıkıyor dedim. “Hükümetle alakası nasıldır?” dedi. Seviliyor dedim. “Risale-i Nurla alakası var mıdır?” dedi. Türkçe bilmez fakat üstadın Arapça risalelerinin tümü yanında mevcuttur dedim. Bunun üzerine “Ehli tarikat daha ziyade imanla alakadardırlar. Ben Şeyh Seydâ ile iki cihetle alakadarım. Hem selâm ederim hem de tebrik ederim. Sana vermiş olduğu vazifeyi yap. Fakat hediye kabul etme. Hediye hilafı şeriat değildir. Fakat ihlas yoktur. İktisad edin.

Başka sorun var mı?” dedi. Ulumu Arabiyi bitirdim. İcazet aldım. Bundan sonra ne yapalım dedim. “Ben seni has talebelerimden kabul ettim. Ders verin. Risale-i Nuru okutun. Risale-i Nur bana hacet bırakmamış. On beş gün seni misafir etmek isterdim. Fakat üzerimizde tarassutlar var. Bilseler ki şarktan bir alim gelmiş inceden inceye tahkikata başlarlar. Ben zaten ziyaretçi kabul etmiyorum. Geçenlerde Menderes Vali ile berabziyaretime gelmek istediler ben kabul etmedim. Biz hastayız yatakta yatıyoruz. onlar bizden korkuyorlar. Mehmet Kayalara söyle Diyarbakır’dan gitmesin. Diyarbakır merkezdir. Çok şa’şaa etmesin. Sen hemen bugün dön. Paran yoksa sana para vereyim. Soran olursa ziyarete geldim deme. Ticarete geldim de” dedi. Elini öptüm. O da benim elimi öptü. Ağlayarak ayrıldım. Dışarıda saate baktım 45 dakika konuşmamız olmuş. Dönüş için istasyona gittim. Tren hazırdı hemen bindim. Gece gündüz gelerek Diyarbakır’a yetiştim. Üstadın “şa’şaa etmesin.

Diyarbakır’da kalsın” talimatını Mehmet Kayalar’a bildirdim. Mehmet Kayalar bana: “Konya’da indin mi?” dedi. Hayır dedim. “Üstad’dan mektup geldi. Senden bahsediyor. Onun için Konya’da indiğini zannettim” dedi. Benmektubun önce nasıl geldiğine hayret ettim. Akıl erdiremedim.

Merhum üstadın selam ve tebrikini mektupla şeyh Şeyda’ya bildirdim. Bilahire de kendim gittim. Şeyh Seydâ o iki kelimeye çok manalar verdi. Daha başka ihtimaller de vardır dedi. (Selam ve tebrik kelimelerine) O esnada bazıları: “Şeyhim Risale-i Nur’u okumak faydalı mıdır?” diye sordular. Şeyh efendi: “Evet faydalıdır. Hakikattırlar” dedi. “onların toplantılarına medreselerine gidebilir miyiz?” diye sordular. Şeyh: “Evet” dedi. “Manin olmazsa ben de oturur dinlerim” dedi. “Ziyaretine de gidebilir miyiz?” dediler. “Evet gidebilirsiniz. Mania olmazsa ben de gider ziyaret eder dua talep ederdim” dedi. Dediler ki: “Talebeleri onun için mehdi diyorlar. Mehdi midir?” “Hadislerin zahirine göre Mehdi-i muntazar değildir. Fakat selefi salihin ulemaları gibi bir alimdir.

Cenabı Hak asrımızda onu göndermiştir. Bazı firavunların Musa’sıdır. Biz de sizin gibi imanlılara Mus gibiyiz. (Mus = Ustura saç traş eder temizler) Biz namaz kılmayanlara namaz kılın içki içenlere içmeyin deriz. Muhataplarımız mümindirler. bizim vazifemiz böyledir. Onun vazifesi ise öyledir. Herkes vazifesini yapmış oluyor” dedi.

Bilahare merhum üstad vefat ettiği zaman Urfa’ya ben de gittim. Fakat cenazeye yetişemedim. kendisiyle gelen talebeleri ile görüştüm dediler ki: “Üstad bir gün bize “arabayı kontrol edin. Uzak yola gidebilir mi?” bakın dedi. Kontrol ettik. Kaç gün sonra birlikte arabaya bindik. Nereye gideceğini anlayamamıştık. Her zaman arabaya binip yola giderken bize yavaş sürünyavaş sürün derdi. Bu defa ne kadar hızlı sürdüysek daha çok hızlı sürün diyordu. Uçar gibi gidiyorduk. Urfa’ya gideceğimizi sonradan yolda öğrendik. Arkamızda Emniyet Said-i Nursi gitmiş diye alarma geçti. Telefonlar yağdırıldı. Fakat Urfa’ya gelinceye kadar bizi bulamadılar. Üstad hasta idi. Lakin namazlarını oturarak değil hep ayakta kılıyordu. Urfa’ya ulaştığımızda önce İbrahim Halil Dergahına gitti. Oradan koltuğuna girerek otele gittik.”

Ben daha sonra geniş bilgi almak için Üstadın kaldığı otele gittim. Otel sahibi şunları anlattı: “Bir ihtiyarı iki kişi koluna girmiş buraya getirdiler. Kim olduğunu bilmiyordum. Daha sonra üstad olduğunu anladık. Bir çorba içmeyi arzu etti. Ben gittim evde çorba yaptırıp getirdim. Kaşıkla ağzına vermek istedim ağzını sıkıca kapattı. Gözleriyle bana baktı. Kendisinden korktum. Kendisine ben dostum dostum! Dedim. Tebessüm etti. Ağzını açtı. Çorbayı verdim içti. Anladım ki beni zehirlerler diye endişesi varmış demek. Onu geri göndermek için Ankara’dan emir geldi. Fakat doktorlar ki geri dönmeye iktidarı yoktur diye Rapor verdiler. Gece saatlerinde yanına vardık baktık ki vefat etmiş!” Başka birisi de şunları anlattı: “Bazı arkadaşlarımız üstadın yattığı karyolayı satın almak istediler. Otelci vermedi.

Hava çok yumuşak ve yağmurlu idi. Harran Ovasının çok yağmura ihtiyacı vardı. Mübarek buraya gelince yağmur yağmaya başladı. O esnada da Urfa bazı kuşlarla dolmuştu. Bu kuşlar evvelden yoktu. O anda türediler.”

Orada Şeyh Seydâ ile ilgili çeşitli havadisler işittik. Birincisi Şeyh Seydâ’nın kaçırıldığı şeklinde idi. İkinci havadis de Şeyh Seydâ’nın kaybolduğu yolunda idi. Üçüncüsü ise Şeyh Seydâ’nın tutuklanıp Ankara’ya götürüldüğü söylentisi idi. Ben Urfa’dan eve döndüm. Dediler ki Hac köyünden Hacı Hasan Şeyh Seydâ’nın ziyaretinden gelmiş durumu o bilir! Hacı Hasan geldi ondan durumunu sorduk. Şunları anlattı: “Bazı arkadaşlarla beraber Şeyhin ziyaretine gitmiştik. O anda bir araba dolusu yüksek rütbeli askerlerde şeyhin yanına geldiler. Daha sonra Cizre’ye gittiler. Şeyh Efendi bana “hazır ol gideceğiz” dedi. Ben hazırım dedim. Az zaman sonra tekrar etti. Ben yine hazırım dedim. Üçüncü kez tekrar edince arkadaşlarım da vardır dedim. “Onlar da gelsin İbrik alın löküs alın kamyona binin bizi takip edin” dedi. Biraz sonra Cizre’ye giden askeri araba geri geldi. Şeyh Seydâ bu askeri aracın şoför mahalline bindi. Bize “Hiçbir yerde durmadan bizi takip edin” dedi. Askeri araç hareket etti biz de takip ettik. Midyat’a varınca Şeyhin içinde bulunduğu aracı kaybettik.

Serdef köyü yönüne bir arabanın gittiği haberini aldık. Şeyh Halil adında Şeyh Seydâ’nın o köyde bir halifesi vardı. Biz o köye gittik. Şeyh efendiyi o halifenin evinde gördük. Etraftan çok ziyaretçiler geldiler. Şeyh Seydâ: “Onların ziyaretini Allah kabul etsin. Ben ziyaretçi kabul etmiyorum” dedi. Bunun üzerine Ziyaretçiler şeyhi ziyaret edemeden geri döndüler. Ertesi gün Estel’e döndük. (kazaya) Kaza insanlarla dolmuş. Şeyhi ziyaret etmek istiyorlardı. Ziyaretçi kabul etmedi şeyh efendi. Bunun üzerine halk dedi ki: “Araçtan dışarı çıksın onu uzaktan da görelim kafidir.” Şeyh efendi: “O zaman ama olanların kalbi kırılır” dedi. Kaymakam “Polisler tedbir alsın. Bir kapıdan girip öbür kapıdan çıkış olmak üzere ziyaret etsinler” dedi. Şeyh efendi kabul etti.

Ziyaret bitince Askeri araçtaki binbaşı: “Şeyh efendi nereye gitmek istiyorsun götüreyim” dedi. Şeyh “Eve dönmek istiyorum dedi. Bunun üzerine Şeyhin evinin bulunduğu Serdehli köyüne döndük. Köyde dediler ki Bediüzzaman vefat etmiş! Vefat haberi gelmiş! Şeyh de “Biliyorum” diye Cevap verdi onlara. Bunu nereden öğrendiği kimin ona bu vefat haberini verdiği hususunda hayret içende kaldık. Bir müddet sonra ben kendim Cizre’ye şeyh efendini ziyaretine gittim. Şeyh Seydâ’dan daha yaşlı Seyit Ali isminde bir zatla bu konuyu konuşurken (Bu zat seyyid olduğu için şeyhin yanında makbul biri idi) dedi ki: “Şeyh efendi o seferden geldikten sonra yanına gittim. Elini öptüm. Şeyhim dedim senin bu seferin her zamanki seferlerine uygun olmadı. Kimseye haber vermeden gittin ve çabuk döndün.” Dedi ki: “Bediüzzaman’ın ruhunu mevtalar içinde gördüm. Vefat ettiğini anladım. Kendimi tutamadım. Onun için böyle bir dolaşıp döndüm.” Demek ki bu hadise de beyan ediyor ki birbirleriyle ruhi bir irtibatları alakaları vardı.

Merhum üstadın “alakadarız” sözünün tasdiki oluyor. Üstadın Urfa’da defnedilen cesedi vefatından kısa bir zaman sonra devletçe Urfadan başka; bilinmeyen bir yere nakledildi. Bu nakil konusunda üstadın kardeşi Abdulmecit şunları anlattı:

“Ben Konya’da İmam Hatip Lisesinde öğretmendim. Bir gece bazı askeri yetkililer gelip üstadın kardeşi olmam hasebiyle na’şının Urfa’dan başak bir yere nakline muvafakat etmemi istediler. Ben razı olmadım. Fakat bu hususta hazırlanmış bir yazıyı bana zorla imzalattılar. Beni de alıp uçakla Urfa’ya götürdüler. Üstadın Kabrini eştiler. Henüz cesedine kefenine bir şey olmamıştı. Yüzü güler vaziyette idi. Çıkarıp uçağa koydular. Beni de aralarına aldılar. Uçak havalandı. Afyonda indik. Orada bir arabaya bindirdiler. Araba Isparta içinden geçti. Daha ilerde bir Kabristana vardık. Orada askerler vardı. Hazırlanmış bir kabir de vardı.

Üstadın cesedini o kabre koydular. Oradaki askerlerden sordum. burası neresidir? Birisi: “Şehitler tepesi” dedi. Daha ziyade konuşmak istedim. Elini ağzına koyarak bana konuşmamayı işaret etti. Beni ayni gecede getirip Konya’ya bıraktılar. Bu hadise hep gece cereyan etti. Daha sonra bazı devletler ne sebeple naşın nakli yapıldı diye sorduklarında “kardeşinin arzusu ile” dediler..

V@K@R Cuma Mayıs 28, 2010 11:13 am

Şeyh Seyda’nın Çobanı Anlatıyor:

Bir gün sürüyle birlikte Suriye hududunun kenarlarına kadar gitmiştim.Sınıra yakın köylerde Nusayrı ve Mecusiler oturuyordu.Bir aralık bunlar beni yakaladılar ve ;"Haydi bakalımŞeyhin seni elimizden kurtarsın"dediler.Ben o anda var gücümle:"DESTUR YA ŞEYH SEYDA !"diye bağırdım birde baktımki Şeyh Seyda derhal geldi ve :"GEL OĞLUM BURAYA GEL.ONLAR SANA HİÇ BİR ŞEY YAPAMAZLAR"dedi.Onlar oldukları yerde şaşırıp kalmışlardı.Kendilerine geldiklerinde olanca hızlarıyla kaçmaya başladılar
Ömrünü İslâm dîninin emir ve yasaklarını öğrenmeye öğretmeye insanlara anlatıp onların dünya ve âhirette kurtuluşa ermelerine sarfeden Şeyh Seydâ hazretleri ömrünün sonuna doğru etrafında kendisine tâbî binlerce insanı görebiliyordu. 1968 (H. 1387) senesi Ramazan bayramında binlerce kişi onun ziyâretine gelip bayramını tebrik etti. Şeyh Seydâ da gelen binlerce insana sevinçle muhabbetle ve tâzimle mukâbelede bulundu. Bayramın birinci günü câmiye çıktı öğle namazını kıldırdıktan sonra câmide kaldı. Ziyâretçilerle bayramlaşıp ikindiye kadar onlarla sohbet etti. Kalabalık bir cemâate ikindi namazını kıldırdıktan sonra evine döndü. Yedi gün sonra pazar gecesi evlatlarına vasiyette bulundu. "Benden sonra şeyhiniz Nûrullah’tır. Çünkü onu hem zâhir ve hem de bâtında imtihan ettim. İmtihanı başarıyla kazandı." buyurdu. Yanında bulunan Hacı Muhammed Bûzî’ye evine gitmesi için izin verdi. Yanında yalnızcaHacı Kâsım vardı. Kıbleye karşı namaz kılıyormuş gibi oturdu. Kendisinde hiç ölüm alâmeti yoktu. Birdenbire ağzını açtı yumdu ve sustu. Hacı Kâsım dokunduğunda Şeyh Seydâ hazretlerinin vefat ettiğini anladı ve âilesine bildirdi. Ertesi sabah Molla Süleymân el-Hüseynî gasl ve tekfin işlerini yürüttü. Sonra binlerce insanın iştirâkiyle cenâze namazı kılındı ve evine defnedildi. Tâziyesine yakın ve uzak yerlerden kar tipi ve şiddetli soğuğa rağmenhalifelerinden talebelerinden onbinlerce insan geldi. Şeyh Seydâ’nın yerine oğlu Şeyh Muhammed Nûrullah (k.s) geçti ve vazifesini ifâ etmeye başladı Şeyh Seydâ hazretlerinin Şeyh Muhammed Nûrullah’tan başka halifeleri şunlardır: Şeyh Fahreddin el-Arnâsî Muhammed Beşir el-Alkemşî Hasan eş-Şeyh Hasenî Halil el-Bacırmânî Yûsuf el-Vezerkî Cemil ed-DanışmânîCemîl el-Antâkî Seyyid Ali el-Fındıkî İbrâhim el-Karsî Muhammed Emin ed-Diyârbekrî Abdullah el-Filfilî Mustafa ed-Doğubeyazıtî Muhammed Üveys el-Mardînî Abdurrahman es-Sarûhî.ŞEYH SEYDA HAZRETLERİNİN 50 AŞKIN HALİFALERİ VARDIR.GÜNÜMÜZDE YAŞAYAN HALİFELERİDE VARDIR. HALİFELERİNİN BAZILARI YABANCI ÜLKELERDEDİR

V@K@R Cuma Mayıs 28, 2010 11:15 am

Oğlu Şeyh Muhammed Nurullah (k.s) Anlatıyor;
Kore Harbi zamanındaydı.Halifelerini topluyor ve onlara:"Koreye yardım caizmideğilmi?"diye kitapları tetkik etmelerini emr ediyor.Bir kaç gün sonrafetva olarak "Yardım caizdir" hükmü çıkıyor. "Babam bizzat Kore harbinde bulunmuştur.Tokyo haber ajansına kendisi öndeŞeyh Hasan (k.s) arkasında ismini söyleyemiyeceğim biriside yanında ve bunların arkasında 12 kişihepsi 15 kişi olarak fotograf çektiriyor.Adres olarak Şeyh Muhammed Said Seyda (şeyh seyda ) Cizre/Mardin/Türkiyediye veriyor.Tokyo haber ajansı o çektiği fotografı Tokyoda yayınlanan bir gazetenin kapagına yerleştiriyor. "Bu gazeteden 3 adet Türkiye ye geldiğini haber aldık.Bunlardan bir taneside o zamanın Mardin D.S.İ. müdürünün eline geçmiş.Üzeri Japonca yazılı olduğu için kimse ne yazılı olduğunu anlayamamış ama gazetenin kapağında Babam Şeyh Seyda’nın resmini tanımışlar.Bu haber bize kadar intikal etti ama bütün çabalarımıza rağmen o gazeteden birini elimize geçiremedik. İşte bu hadiseden anlaşıldığına göre Şeyh Seyda Hazretleri Kore harbine bizzat iştirak etmiş ve orada bu gazeteye bir hatıra resmi çektirmiş.Bu resim Şeyh Seyda Hazretlerinin kerametlerinin en büyük delilidir.NOT:İsmini vermediği zat ise bunu anlatan Şeyh Muhammed Nurullah (k.s) kendisidir.

V@K@R Cuma Mayıs 28, 2010 11:20 am

ALLAHIN KENDİSİNE İHSAN ETTİĞİ BİR KAÇ KERAMETİ (OLAGAN ÜSTÜHAL)

İbrâhim Ay adındaki bir kimse şöyle anlattı: "Ben Şeyh Seydâ’yı ziyârete ilk gittiğimde Pakistan’dan bir zengin gelmiş dört gün beklediği halde Şeyh Seydâ’yı görememişti. Akşam vakti varmıştım. Sabah oldu. Şeyh Seydâerkenden İzmit Kağıt Fabrikasının Müdürünü çağırdı. İki memuru ile birlikte onlar içeri girince ben kapıda bekledim. İsmimle çağırılmadıkça girmemek düşüncesindeydim. İsmimi kimseye de söylememiştim. Baktım Şeyh Seydâ’nın oğlu Şeyh Muhammed Nûrullah ile beni; "İbrâhim Adıyamânî de gelsin!" diye çağırtmış. İçeri girdim. Beni karşısına oturttu. Sağımda İzmit Kâğıt Fabrikası Müdürü solumda da iki memuru vardı. Bize bîat verdi yâni talebeliğe kabûl etti. Yapacağımız vazifeleri anlattı. Ben kendi kendime; "Önceden duydum ki bu zât Nakşî Kâdirî ve Rufâî yollarının üçünden de bîat veriyor. Bu nasıl olur?" diye düşündüm. Başımı kaldırıp yüzüne doğru bakınca bana bakarak "Evet biz kök olarak Nakşî’yiz. Fakat hem Kâdirîhem de Rufâîliği vermekle vazîfeliyiz." buyurarak benim zihnimden geçen soruya cevap verdi.

Bir defâsında Dicle Nehri taşmış Cizre şehrini bir çember içerisine almıştı. Şeyh Seydâ’nın Dergâhının duvarından içeriye su akıyordu. Durumu Şeyh Seydâ hazretlerine bildirdiler ve yardım istediler. Seydâ hazretleri de parmağındaki yüzüğünü çıkararak; "Benden bir yüzük istiyor." buyurdu ve yüzüğünü nehre attı. Nehir derhal yatağına çekildi. Yine bir defasında Cizre’yi Dicle Nehri basmış her tarafı su kaplamıştı. Kaymakam ve belediye reisi gelerek Seydâ hazretlerinden duâ istediler. Şeyh Seydâ duâ ettikten sonra onlara seccâdesini verdi ve; "Seccâdeyi alın gidin. Uğradığınız her yerde nehir önünüzden kaçıp gidecektir." buyurdu. Kaymakam ve belediye reisi seccâdeyi alarak şehrin her tarafını gezdiler. Hakikaten uğradıkları her yerde nehir önlerinden çekilip yatağına gitti.

Molla Muhammed adında bir kimse Şeyh Seydâ hazretlerine; "Kurban! Allahü teâlânın rızâsına nasıl erebiliriz?" dedi. Şeyh Seydâ hazretleri; "Cenâb-ı Allah lutf ederse erersin." buyurdu. O kimse aynı soruyu ikinci ve üçüncü defa sorunca aynı cevâbı aldı. Dördüncü defa sorunca Şeyh Seydâ hazretleri; "Bana bak Molla Muhammed! Kalbinin üzerindeki paraları ne zaman yakarsan işte o zaman Allah’a erersin." buyurdu. Görünüşte mütteki bir insan olan Molla Muhammed parayı çok seviyormuş. Onun kalbindekileri kerâmet olarak bilip bu şekilde cevap verdi.

Şeyh Seydâ’nın talebelerinden bir çoban vardı. Bir gün sürüsünü otlatırken bir ayının kendine doğru hızla geldiğini gördü. Korkusundan hiçbir yere kaçamadı. Ayı tam yanına geldi ve arka ayaklarının üstüne kalktıpençelerini kaldırdı. O anda çoban; "Medet yâ Şeyhim." diye Şeyh Seydâ’dan imdâd istedi. Baktı ki ayı sanki taş kesildi. Hiç kıpırdamıyordu. Ayının bu durumunu gören çoban sürüyü alıp oradan uzaklaştı.

Devlet adamları dahi onun üstünlüğünü kabûl ederlerdi. Birgün Cizre kaymakamı belediye başkanı hâkim ve diğer vazîfelilerden bâzıları anlaşarak Şeyh Seydâ’yı ziyârete karar verdiler. Serhadlı köyüne ziyârete gittiler. Yolda giderken; "Eğer bu kimse hakîkaten velî ise bize şunu şunu yedirsin." diye her birisi ayrı ayrı şeyler istediler. Öğleden sonra köye ulaştılar. Şeyh Seydâ’nın evine gittiler. Oturup sohbet etmeye başladılar. Bu sırada yemekler geldi. İstedikleri yemekler geldikçe orada bulunanlar biribirlerinin gözüne bakmaya başladılar. Yemekler yendikten sonra ikindi vakti girdi. Şeyh Seydâ ziyârete gelenlerden biri hâriç diğerlerine; "Haydi abdest alın namaz kılalım." dedi. Ayağında çizme olan misâfire ise; "Sen dur senin çizmelerini çıkarman zor olur." dedi. Namaz kılındıktan sonra misâfirler müsâde istediler ve oradan ayrıldılar. Yolda giderken namaz kılmayan misâfir dedi ki: "Ben pis idim. Şeyh Efendi benim durumumu anladı. Bana onun için "Sen dur." dedi. Yoksa çizmelerimi çıkarıp giymek zor değildir." Ekseriya bu şekilde gezmeyi âdet edinen o şahıs bu hâdiseden sonra kötü hareketini terk etti.

Ptsi	Salı	Çarş.	Perş.	Cuma	C.tesi	Paz
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31

ŞEYH MUHAMMED SAİD-İ SEYDA EL-CEZERİ...(k.s) HZ.LERİNE ALLAH'IN c.c LUTFETTİĞİ KERAMETLERDEN BAZILARI

ŞEYH MUHAMMED SAİD-İ SEYDA EL-CEZERİ...(k.s) HZ.LERİNE ALLAH'IN c.c LUTFETTİĞİ KERAMETLERDEN BAZILARI

HZ.ÜSTADIN KERAMETLERİ

HZ.ÜSTADIN KERAMETLERİ

Geri: ŞEYH MUHAMMED SAİD-İ SEYDA EL-CEZERİ...(k.s) HZ.LERİNE ALLAH'IN c.c LUTFETTİĞİ KERAMETLERDEN BAZILARI