Güllerin Efendisine Mektup..

Ey alemlere rahmet olarak gönderilen sevgili…

Bir mektup vesilesiyle de olsa sana seslenebilmek ne güzel.

Salat ve selam olsun sana…

Günahlardan katran karası olmuş gönlümle sana seslenmenin utancındayım.tek ümidim “benim şefaatim ümmetimden günahı kebair işleyenleredir.”sözün.şimdi bu sözle avunuyor günahkar kardeşin…

Sana gözyaşlarımı sunuyorum, gönlümü arındıracak…

Senden 1400 sene sonra dünyaya gelen ümmetinden bir ferdim.senden sonra hiçbirşey değişmedi…

Zulüm kol geziyor islam coğrafyasında,hergün mümin kardeşlerin öldürülüyor,işkencelere maruz kalıyor…

Ömerler,Aliler,Osmanlar,Hüseyinler ölüyor…

Kulaklarımızda hiç duymadığımız sesin yankılanıyor ”ümmeti!ümmeti!”diye inleyen…

Biten savaşlar başka savaşları doğuruyor...hergün yeni savaşlara gebe..heryeni gün gözümüzü zulme açıyoruz.

Sen gideli müslümanlar kendilerine bile zulmeder oldu.dağıldık,uzaklaştık…yetim kaldık,yetim doğduk….

“Ahir zamanda imanını korumak ,elinde kor ateş tutmak gibidir.”buyuruyorsun..kor ateşlerde yanar olduk biz,günaha aşina olduk…

bosna’da ,çeçenya’da ,afganistan’da,doğu türkistan’da ,filistin’de ve en son ırak’ta vurdular bizi…

“bir müminin ayağına diken batsa,dünyanın öbür ucundaki mümin acısını hissetmeli.”buyuruyorsun.

hergün yüzlerce mümin işkencelerle öldürülüyor.ben bu yükü taşıyamaz oldum gel!…bedenime bombalar düşüyor,kurşunlara geliyorum hergün.

Zorla hicret ettiriyorlar bizi okullarımızdan,başımızdaki örtü yüzünden,küfre bulanmış zalimler…senden sonra örtümüze siler olduk gözyaşlarımızı,senden kalan tek mirası çalmak istiyorlar,direniyoruz sen merak etme.

Şimdi sessiz çığlıklarım var içimde,bir yanardağ gibi büyüyen…

Ama asla dışarı püskürtemediğim lavlarım…

Cevabını bilmediğim soruların cevabını sen biliyorsun.

Yusufların var kuyularda bekleyen seni…

Hüseyinler var kerbelada susuzluktan çatlamış dudaklarıyla adını sayıklayan…

Ibrahimlerin var ateşlerde yakılan,ama ibrahimi koruduğu gibi korumuyor ateş onları.

Veysellerin var kenan ilinde hırkana bürünüp avunmaya çalışan…

Isa var seni müjdeleyen ve çarmıha gerilen.

Gel!Gel ki hafiflet yükümü…

Gel ki bahara dönsün mevsim,biz kıştan çıkamaz olduk.

Susuz çöl bedevilerine döndük.

Gel ve boşalt parmaklarından kevserini…

Serinlet içimizi.

Gözyaşlarım bir volkan gibi büyüyor içimde ve ağlamak ibadet oldu sen yokken!şimdi şehit topraklarını gözyaşlarımızla suluyoruz.

Ve yeşeriyor toprak,filizleniyor şimdi…

Sensiz gündüzler geceye döndü…

Yakın…Şafağa az kaldı biliyoruz.

Çünkü karanlığın en yoğun olduğu an,şafağın en yakın olduğu andır.

Taifte mübarek bedenine atılan taşlar en çok gönlünü yaralamıştı…

Sen dua etmiştin,niyazda bulunmuştun RABBİ RAHİM’ine …

“bilmiyorlar!bilseler böyle yapmazlar”diyordun ve onları hidayeti için dua ediyordun.

Asrın zalimlerine bizde senin gibi dua etmek istiyoruz,ama yapamıyoruz…

Beddualar uçuşuyor göklerde.

Firavunlar kol geziyor,bir değil bin oldular yokluğunda…

Musalar kurtulamıyor kızıldenizi yarıp.

En kötüsü yokluğun garip etti hepimizi,mecnun leylayı aradığı gibi arıyoruz seni…

Seni bildik,taşlardan daha katı yüreğimiz yeşerdi.

Şimdi kafesteki kuş misali çırpınıyorum…

Sevdam gönlüme sığmaz oldu…

Gönlüm sevdama yetmez oldu…

Toprağa düşen gözyaşımla sular oldum hasreti…

Hergün boy atıyor…Yeşeriyor…

Gökyüzüne yükseldikçe dalları,

Biraz daha yaklaştırıyor beni sana…

Bu can bu tende olduğu müddetçe unutturamaz zalimler seni.

Çünkü aşkının ateşi her daim,sana kavuşuncaya dek yakacak sinemizi…

Ve bir müjde geliyor arştan…

ALLAH (cc) NURUNU TAMAMLAYACAK…